Πολύς λόγος γινόταν εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα για τομές και ανατροπές στην οργάνωση του κράτους και της οικονομίας, που έμεναν όμως κάθε φορά στη φάση του ευχολογίου και της ανάγνωσης εκθέσεων ιδεών. Να όμως, που την περασμένη εβδομάδα ορισμένες εξαγγελίες για μεταρρυθμίσεις έκαναν το γύρο του κόσμου, με τους ξένους σχολιαστές και δημοσιογράφους να τονίζουν ότι πρόκειται για τις πρώτες χειροπιαστές αλλαγές μετά από δεκαετίες στασιμότητας. Παρατίθενται μεταφρασμένα κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα σχετικά δημοσιεύματα:
(Economist)
Ο Πρωθυπουργός έχει συχνά εκφράσει την οργή του για τις χρόνιες αναποτελεσματικότητες της χώρας. «Οφείλουμε να εξαλείψουμε μια για πάντα την αντίληψη…», είπε στο Υπουργικό Συμβούλιο, «…ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου κάποιος δεν είναι απαραίτητο να δουλεύει».
Ο Πρωθυπουργός έχει συχνά εκφράσει την οργή του για τις χρόνιες αναποτελεσματικότητες της χώρας. «Οφείλουμε να εξαλείψουμε μια για πάντα την αντίληψη…», είπε στο Υπουργικό Συμβούλιο, «…ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου κάποιος δεν είναι απαραίτητο να δουλεύει».
(FinancialTimes)
Το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος επικύρωσε ένα πακέτο άνω των 300 οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Προσδιόρισε επίσης τον τρόπο προώθησής τους, ενόψει την αντίστασης από τη γραφειοκρατία και τους πολίτες που ανησυχούν σχετικά με τη σχεδιαζόμενη κατάργηση των επιδοτήσεων σε αγαθά και υπηρεσίες. Οι μεταρρυθμίσεις που εγκρίθηκαν θα απελευθερώσουν τις κρατικές επιχειρήσεις από τις κομματικές διοικήσεις, θα μετακινήσουν περίπου το 20% του εργατικού δυναμικού από το δημόσιο τομέα προς έναν επεκτεινόμενο ιδιωτικό τομέα, θα αφήσουν μεγαλύτερα περιθώρια στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς και θα αποκεντρώσουν σταδιακά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος επικύρωσε ένα πακέτο άνω των 300 οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Προσδιόρισε επίσης τον τρόπο προώθησής τους, ενόψει την αντίστασης από τη γραφειοκρατία και τους πολίτες που ανησυχούν σχετικά με τη σχεδιαζόμενη κατάργηση των επιδοτήσεων σε αγαθά και υπηρεσίες. Οι μεταρρυθμίσεις που εγκρίθηκαν θα απελευθερώσουν τις κρατικές επιχειρήσεις από τις κομματικές διοικήσεις, θα μετακινήσουν περίπου το 20% του εργατικού δυναμικού από το δημόσιο τομέα προς έναν επεκτεινόμενο ιδιωτικό τομέα, θα αφήσουν μεγαλύτερα περιθώρια στις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς και θα αποκεντρώσουν σταδιακά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
(Reuters)
Οι μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν την κατάργηση άνω του 1 εκατομμυρίου θέσεων στο Δημόσιο μέσα στα επόμενα χρόνια, την περικοπή των επιδοτήσεων, την ενθάρρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την παροχή μεγαλύτερης αυτονομίας στις κρατικές επιχειρήσεις, την ενθάρρυνση των ξένων επενδύσεων και τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών.
Οι μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν την κατάργηση άνω του 1 εκατομμυρίου θέσεων στο Δημόσιο μέσα στα επόμενα χρόνια, την περικοπή των επιδοτήσεων, την ενθάρρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την παροχή μεγαλύτερης αυτονομίας στις κρατικές επιχειρήσεις, την ενθάρρυνση των ξένων επενδύσεων και τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών.
(ABC News)
Η χώρα απολύει εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους στα πλαίσια της προσπάθειας μεταρρύθμισης μίας από τις δύο εναπομείνασες σοβιετικού τύπου οικονομίες. «Το κράτος μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει να συντηρεί επιχειρήσεις, υπηρεσίες και τομείς με φουσκωμένα μισθολόγια και ζημίες που βλάπτουν την οικονομία», δήλωσε εκπρόσωπος των συνδικάτων και συνέχισε: «Οι ευκαιρίες απασχόλησης θα αυξηθούν και θα διευρυνθούν με νέες μορφές μη κρατικής απασχόλησης, απορροφώντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους τα επόμενα χρόνια».
Η χώρα απολύει εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους στα πλαίσια της προσπάθειας μεταρρύθμισης μίας από τις δύο εναπομείνασες σοβιετικού τύπου οικονομίες. «Το κράτος μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει να συντηρεί επιχειρήσεις, υπηρεσίες και τομείς με φουσκωμένα μισθολόγια και ζημίες που βλάπτουν την οικονομία», δήλωσε εκπρόσωπος των συνδικάτων και συνέχισε: «Οι ευκαιρίες απασχόλησης θα αυξηθούν και θα διευρυνθούν με νέες μορφές μη κρατικής απασχόλησης, απορροφώντας εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους τα επόμενα χρόνια».
Μα γίνεται να είναι αλήθεια όλα αυτά; Είναι δυνατόν μέσα σε μια μέρα η ατολμία τόσων ετών να έδωσε τη θέση της σε τέτοια αποφασιστικότητα; Μήπως δεν μιλούν για μας; Κι όμως όλες οι παθογένειες που περιγράφονται θα μας ταίριαζαν γάντι, λέξη προς λέξη. Φευ! Η χώρα στην οποία αναφέρονται τα παραπάνω αποσπάσματα δεν είναι η Ελλάδα, είναι η Κούβα, ο Πρόεδρος της οποίας Ραούλ Κάστρο εξήγγειλε μεταρρυθμίσεις, απομακρυνόμενος με σταθερά και προσεκτικά βήματα από την πεισματική προσκόλληση του απελθόντος αδελφού του Φιντέλ στη σοβιετική ιδεολογία. Επί δεκαετίες οι πολίτες της Κούβας πλήρωναν σε όρους διεθνούς απομόνωσης, οικονομικής στασιμότητας και επιδείνωσης του βιοτικού τους επιπέδου τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του κομμουνιστικού κόμματος. Το εξαγγελθέν – μερικό έστω – άνοιγμα στην οικονομία της αγοράς δημιουργεί πλέον ελπίδες για αναγέννηση της απολιθωμένης οικονομίας, επανεκκίνηση των παραγωγικών μηχανισμών και επανένταξη της χώρας στις διεθνείς ροές εμπορίου και επενδύσεων. Έστω και καθυστερημένα, η Κούβα φαίνεται ότι θα προσπαθήσει τα επόμενα χρόνια να ακολουθήσει το παράδειγμα της Κίνας, η οποία πριν τρεις δεκαετίες αποκήρυξε τον απομονωτισμό του Μάο και απελευθέρωσε την οικονομία της από τα ασφυκτικά δεσμά του κομμουνιστικού κόμματος, που είχε καταδικάσει εκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα και την ανέχεια στο όνομα της διαφύλαξης της ιδεολογικής καθαρότητας του καθεστώτος.
Και με μας τι θα γίνει; Μείναμε πια μόνοι μας, τελευταίοι και μοναχικοί υπερασπιστές του σοβιετικού ιδεώδους; Ευτυχώς όχι σύντροφοι, έχουμε ακόμα τη Βόρεια Κορέα. Αλλά πιο πιθανό είναι να ακολουθήσει και η Κορέα το δρόμο της Κούβας, παρά να αλλάξουμε εμείς πορεία. Γιατί εμείς έχουμε - δόξα τω Θεώ - ηγεσίες που θα διαφυλάξουν πάση θυσία τον ελληνικό λαό από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Ηγεσίες που μας καθοδηγούν υπερήφανα σε αντίσταση απέναντι στους διεθνείς συνωμότες που προσπαθούν να επιβάλουν στους λαούς τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών...
Είναι αλήθεια, σύντροφοι της ψευτοαριστεράς και της ψευτολαϊκής δεξιάς που αλωνίζετε στην πολιτική αρένα της Ελλάδας, ότι ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση φέρνουν δεινά, κοινωνικές ανισότητες, τεράστιες αδικίες και κατά καιρούς ρηχές ή βαθύτερες κρίσεις. Όμως η ιστορία έχει πια αποδείξει ότι στην ιδεολογική αντιπαράθεση καπιταλισμού – κομμουνισμού ο δεύτερος απέτυχε παταγωδώς. Όσο και αν η περήφανη και ανυπόταχτη Ελλάδα αρνείται να το παραδεχτεί, η οικονομία της αγοράς είναι το καλύτερο μοντέλο που έχει μέχρι στιγμής εφευρεθεί για την παραγωγή πλούτου. Και δεν χρειάζεται να είναι το καθεστώς κομμουνιστικό για να μπορέσει να αναδιανείμει αυτόν τον πλούτο με κοινωνική δικαιοσύνη και να θεραπεύσει έτσι τις ανισότητες που το μοντέλο αυτό από τη φύση του παράγει. Ευημερούσες χώρες όπως η Σουηδία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ολλανδία, η Δανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία και αρκετές ακόμα, δεν είχαν ποτέ ούτε καν ψήγματα κομμουνιστικής ροπής στις ηγεσίες τους, αλλά κατόρθωσαν, αφενός χάρη στην οικονομία της αγοράς να επιτύχουν τη μεγιστοποίηση της παραγωγής πλούτου, αφετέρου χάρη σε μια ορθολογική κοινωνική πολιτική να επιτύχουν τη βελτιστοποίηση της κατανομής του πλούτου αυτού. Χωρίς ψευτοδιλήμματα, χωρίς λαϊκιστικά συνθήματα, χωρίς στείρα ιδεολογήματα, χωρίς σοσιαλιστικές κορώνες και παντιέρες με σφυροδρέπανα ή πράσινους ήλιους, χωρίς επαναστάτες του καναπέ και κινήματα «δεν πληρώνω», χωρίς κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές που υπερασπίζονται με φουσκωμένα πορτοφόλια το δίκιο του εργάτη, χωρίς μικρές και μεγάλες συντεχνίες που εκβιάζουν τους πάντες για να κρατηθούν στην επιφάνεια, χωρίς δειλές και μίζερες ηγεσίες που ανατροφοδοτούν τις αντικαπιταλιστικές φοβίες της κοινής γνώμης και παραδίδουν η καθεμία στην επόμενη μια οικονομία όλο και πιο αντιπαραγωγική και μια κοινωνία όλο και πιο ανίκανη να προτάξει την κοινή λογική στον τρόπο που σκέφτεται και αποφασίζει. Δεν πειράζει όμως. Έχουμε δημοκρατία και στη δημοκρατία κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει.
Αλλά έχουμε όντως δημοκρατία; Άλλωστε και η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν ως Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών συστηνόταν στις παρέες της, η δε Κίνα του Μάο έκανε πιάτσα στα διεθνή φόρα ως Λαϊκή Δημοκρατία. Είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό των ανελεύθερων καθεστώτων να χτίζουν την εσωτερική και εξωτερική τους προπαγάνδα πάνω σε έναν πληθωρισμό ευφημισμών που κάνουν τη νύχτα μέρα. Μήπως και η Ελλάδα, η κοιτίδα της δημοκρατίας, δεν απέχει τελικά και πολύ από αυτές τις πρακτικές; Η υποτιθέμενη δημοκρατία μας, μέσα από μια παραληρηματική και παραλυτική λαϊκιστική ρητορική δεκαετιών φαυλοκρατίας, έχει φαλκιδεύσει, έχει διαστρεβλώσει, έχει εξευτελίσει όλες τις έννοιες που συνήθως χρησιμοποιούνται στο δημόσιο διάλογο ενός γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ανομία και η αναρχία βαφτίστηκαν «ελευθερία», τα σκανδαλώδη προνόμια των δημοσιοϋπαλληλικών ρετιρέ βαφτίστηκαν «κεκτημένα δικαιώματα», οι βανδαλισμοί και οι τραμπουκισμοί βαφτίστηκαν «λαϊκό κίνημα», οι στείρες και ατέρμονες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά βαφτίστηκαν «δημόσια διαβούλευση», τα κρατικοδίαιτα και καθεστωτικά συνδικάτα βαφτίστηκαν «κοινωνικοί φορείς», η εφαρμογή των νόμων βαφτίστηκε «φασιστική αντίληψη», η τήρηση της τάξης βαφτίστηκε «κρατική καταστολή», οι επενδύσεις και η επιχειρηματικότητα βαφτίστηκαν «δούρειοι ίπποι του ιμπεριαλισμού», οι καταλήψεις δρόμων, λιμανιών, σχολείων ή (εσχάτως) δημαρχείων βαφτίστηκαν «νόμιμες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας», οι επιδιώξεις της ΓΕΝΟΠ και της κάθε ΓΕΝΟΠ βαφτίστηκαν «δημόσιο συμφέρον», η συντήρηση των ζημιογόνων ΔΕΚΟ βαφτίστηκε «άρνηση ξεπουλήματος της περιουσίας του ελληνικού λαού», ο ακατάσχετος δανεισμός για την αθρόα χορήγηση επιδομάτων και παροχών βαφτίστηκε «κοινωνική πολιτική» κ.ο.κ.
Είναι αλήθεια, σύντροφοι της ψευτοαριστεράς και της ψευτολαϊκής δεξιάς που αλωνίζετε στην πολιτική αρένα της Ελλάδας, ότι ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση φέρνουν δεινά, κοινωνικές ανισότητες, τεράστιες αδικίες και κατά καιρούς ρηχές ή βαθύτερες κρίσεις. Όμως η ιστορία έχει πια αποδείξει ότι στην ιδεολογική αντιπαράθεση καπιταλισμού – κομμουνισμού ο δεύτερος απέτυχε παταγωδώς. Όσο και αν η περήφανη και ανυπόταχτη Ελλάδα αρνείται να το παραδεχτεί, η οικονομία της αγοράς είναι το καλύτερο μοντέλο που έχει μέχρι στιγμής εφευρεθεί για την παραγωγή πλούτου. Και δεν χρειάζεται να είναι το καθεστώς κομμουνιστικό για να μπορέσει να αναδιανείμει αυτόν τον πλούτο με κοινωνική δικαιοσύνη και να θεραπεύσει έτσι τις ανισότητες που το μοντέλο αυτό από τη φύση του παράγει. Ευημερούσες χώρες όπως η Σουηδία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ολλανδία, η Δανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία και αρκετές ακόμα, δεν είχαν ποτέ ούτε καν ψήγματα κομμουνιστικής ροπής στις ηγεσίες τους, αλλά κατόρθωσαν, αφενός χάρη στην οικονομία της αγοράς να επιτύχουν τη μεγιστοποίηση της παραγωγής πλούτου, αφετέρου χάρη σε μια ορθολογική κοινωνική πολιτική να επιτύχουν τη βελτιστοποίηση της κατανομής του πλούτου αυτού. Χωρίς ψευτοδιλήμματα, χωρίς λαϊκιστικά συνθήματα, χωρίς στείρα ιδεολογήματα, χωρίς σοσιαλιστικές κορώνες και παντιέρες με σφυροδρέπανα ή πράσινους ήλιους, χωρίς επαναστάτες του καναπέ και κινήματα «δεν πληρώνω», χωρίς κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές που υπερασπίζονται με φουσκωμένα πορτοφόλια το δίκιο του εργάτη, χωρίς μικρές και μεγάλες συντεχνίες που εκβιάζουν τους πάντες για να κρατηθούν στην επιφάνεια, χωρίς δειλές και μίζερες ηγεσίες που ανατροφοδοτούν τις αντικαπιταλιστικές φοβίες της κοινής γνώμης και παραδίδουν η καθεμία στην επόμενη μια οικονομία όλο και πιο αντιπαραγωγική και μια κοινωνία όλο και πιο ανίκανη να προτάξει την κοινή λογική στον τρόπο που σκέφτεται και αποφασίζει. Δεν πειράζει όμως. Έχουμε δημοκρατία και στη δημοκρατία κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει.
Αλλά έχουμε όντως δημοκρατία; Άλλωστε και η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν ως Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών συστηνόταν στις παρέες της, η δε Κίνα του Μάο έκανε πιάτσα στα διεθνή φόρα ως Λαϊκή Δημοκρατία. Είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό των ανελεύθερων καθεστώτων να χτίζουν την εσωτερική και εξωτερική τους προπαγάνδα πάνω σε έναν πληθωρισμό ευφημισμών που κάνουν τη νύχτα μέρα. Μήπως και η Ελλάδα, η κοιτίδα της δημοκρατίας, δεν απέχει τελικά και πολύ από αυτές τις πρακτικές; Η υποτιθέμενη δημοκρατία μας, μέσα από μια παραληρηματική και παραλυτική λαϊκιστική ρητορική δεκαετιών φαυλοκρατίας, έχει φαλκιδεύσει, έχει διαστρεβλώσει, έχει εξευτελίσει όλες τις έννοιες που συνήθως χρησιμοποιούνται στο δημόσιο διάλογο ενός γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ανομία και η αναρχία βαφτίστηκαν «ελευθερία», τα σκανδαλώδη προνόμια των δημοσιοϋπαλληλικών ρετιρέ βαφτίστηκαν «κεκτημένα δικαιώματα», οι βανδαλισμοί και οι τραμπουκισμοί βαφτίστηκαν «λαϊκό κίνημα», οι στείρες και ατέρμονες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά βαφτίστηκαν «δημόσια διαβούλευση», τα κρατικοδίαιτα και καθεστωτικά συνδικάτα βαφτίστηκαν «κοινωνικοί φορείς», η εφαρμογή των νόμων βαφτίστηκε «φασιστική αντίληψη», η τήρηση της τάξης βαφτίστηκε «κρατική καταστολή», οι επενδύσεις και η επιχειρηματικότητα βαφτίστηκαν «δούρειοι ίπποι του ιμπεριαλισμού», οι καταλήψεις δρόμων, λιμανιών, σχολείων ή (εσχάτως) δημαρχείων βαφτίστηκαν «νόμιμες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας», οι επιδιώξεις της ΓΕΝΟΠ και της κάθε ΓΕΝΟΠ βαφτίστηκαν «δημόσιο συμφέρον», η συντήρηση των ζημιογόνων ΔΕΚΟ βαφτίστηκε «άρνηση ξεπουλήματος της περιουσίας του ελληνικού λαού», ο ακατάσχετος δανεισμός για την αθρόα χορήγηση επιδομάτων και παροχών βαφτίστηκε «κοινωνική πολιτική» κ.ο.κ.
Συμπέρασμα; Το πρώτο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι ένα καινούριο λεξικό. Αυτό που έχουμε θάφτηκε από την ιστορία πριν είκοσι χρόνια στα ερείπια του Τείχους του Βερολίνου. Το κύμα αλλαγής που σάρωσε τότε ένα προς ένα τα κομμουνιστικά καθεστώτα, άφησε ξεχασμένο ένα τελευταίο σοβιέτ, κάπου εκεί, στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης…
ΥΓ: Τα παρατιθέμενα στην αρχή αποσπάσματα αποτελούν ακριβή μετάφραση άρθρων που αναρτήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στις ηλεκτρονικές σελίδες των αναγραφόμενων μέσων, αναφερόμενα στις εξαγγελίες για μεταρρυθμίσεις από τον Πρόεδρο της Κούβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου