Έχουν περάσει αισίως 190 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και αυτή η ένδοξη πατρίδα αναζητά ακόμα την ιδεολογική της ταυτότητα. Την ίδια στιγμή που η γειτονική μας Τουρκία έχει προ πολλού αφήσει στην άκρη τα ψευτο-ιδεολογήματα του παρελθόντος και αναδεικνύεται ταχύτατα σε περιφερειακή υπερδύναμη με ακμάζουσα οικονομία και καλπάζουσες επενδύσεις, η Ελλάδα ανακυκλώνει τη μιζέρια της και ψελλίζει δικαιολογίες για τα 400 χρόνια σκλαβιάς που υποτίθεται ότι δηλητηρίασαν το έθνος με ανατολίτικα ή βαλκανικά στερεότυπα και το εμποδίζουν να υιοθετήσει έναν αληθινά δυτικό τρόπο σκέψης.
Αυτός ο περίφημος δυϊσμός της ταυτότητας των Ελλήνων, απότοκος της θέσης μας στο γεωγραφικό και πολιτισμικό μεταίχμιο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, έχει αποτελέσει την προσφιλέστερη δικαιολογία για όλα τα ελαττώματα της φυλής μας και τις αθλιότητες της κρατικής μας οργάνωσης εδώ και πολλές δεκαετίες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι τα απίστευτα κακώς κείμενα που συναντά κανείς καθημερινά σε αυτή την παράλογη χώρα και σε αυτόν τον παράλογο λαό όχι απλά δε χρήζουν διόρθωσης, αλλά είναι πλεονεκτήματα, είναι αδιάψευστες ενδείξεις της «μοναδικότητας» του έθνους μας, είναι εφαλτήρια για εκρήξεις εθνικής υπερηφάνειας.
Έχουν παρέλθει πάνω από τρεις δεκαετίες από τον περίφημο διάλογο μεταξύ Κων/νου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή περί της ιδεολογικής και γεωπολιτικής ένταξης της Ελλάδος στη Δύση. Η φράση «προτιμούμε να ανήκουμε στους Έλληνες» συμπυκνώνει ολόκληρη τη φιλοσοφία του λαϊκιστικού εθνικισμού με την οποία μπόλιασε ο Ανδρέας Παπανδρέου την πολιτική συνείδηση της χώρας και την οποία υιοθέτησαν τελικά όλες οι πολιτικές δυνάμεις – από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά – καθώς και μεγάλες μάζες του εκλογικού σώματος. Εξαπολύοντας έναν αδυσώπητο κομματικό στρατό και μοιράζοντας απλόχερα δανεικά που βαφτίζονταν «κοινωνική πολιτική», πέτυχε ίσως την ταχύτερη στην ιστορία μετατροπή μιας φιλόπονης και παραγωγικής κοινωνίας σε μια άναρχη Μπανανία, συνεπικουρούμενος στη συνέχεια όχι μόνο από τις ακροαριστερές πτέρυγες του πολιτικού φάσματος (που ούτως ή άλλως, όντας καταδικασμένες μονίμως στην αντιπολίτευση, έχουν την «πολυτέλεια» του άκρατου και ανέξοδου λαϊκισμού), αλλά και από τον έτερο πόλο εξουσίας, τη Νέα Δημοκρατία. Ο δικομματισμός, που αναπτύχθηκε σε ολόκληρη τη μεταπολεμική Ευρώπη ως υγιές δίπολο σοσιαλδημοκρατίας – χριστανοδημοκρατίας, μετατράπηκε στην Ελλάδα σε μια εξωφρενική πλειοδοσία ανευθυνότητας, όπου τα δύο κόμματα εξουσίας παρέσυραν μια ολόκληρη κοινωνία σε έναν πρωτοφανή οικονομικό και πολιτισμικό μαρασμό. Εδώ και τριάντα χρόνια καμιά ισχυρή φωνή δεν έφερε αντιρρήσεις σε αυτό το απίστευτο σκηνικό, όπου συνδικαλιστές-αφισοκολλητές λυμαίνονται τις δημόσιες επιχειρήσεις, μικρές συντεχνιακές ομάδες κλείνουν δρόμους και λιμάνια, αυτό-αποκαλούμενοι αντιεξουσιαστές τα κάνουν γυαλιά – καρφιά, μαθητές και καθηγητές κλείνουν σχολεία, αυτό-χρισμένοι εκπρόσωποι φοιτητών εισβάλλουν σε αμφιθέατρα κτλ.
Από το 1950 έως το 1980 κουβαλούσαμε το σύνδρομο του φτωχού συγγενή, είχαμε όμως πετύχει στην πραγματικότητα μια συνεχώς διευρυνόμενη παραγωγική βάση που πλέον πλησίαζε τα πρότυπα της δυτικής Ευρώπης. Από το 1980 και μετά οι όροι αντιστράφηκαν: Μια σαρωτική λαϊκιστική προπαγάνδα έπεισε τους Έλληνες ότι δικαιούνταν πλέον να ζουν σαν βασιλιάδες χωρίς να παράγουν τίποτα, απλά μοιράζοντας έναν ανύπαρκτο δημόσιο πλούτο. Μέσα σε αυτή την αξιοζήλευτη ευημερία κανείς πια δεν θα ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει. Όλοι μπορούσαν να ευτυχήσουν αρπάζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα. Κανείς όμως από αυτόν τον υπερήφανο και ευημερούντα λαό δεν ασχολήθηκε ποτέ με το πώς θα παραχθεί αυτή η πίτα. Το αποτέλεσμα; Εδώ και τρεις δεκαετίες η χώρα αποβιομηχανοποιείται ραγδαία, οι δείκτες ξένων επενδύσεων και ανταγωνιστικότητας υπολείπονται πολλών αφρικανικών κρατών, τα ελλείμματα (όχι τόσο το δημοσιονομικό που έχει τραβήξει την προσοχή, όσο το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών) κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη, ο καπιταλισμός και η επιχειρηματικότητα έχουν γίνει απαγορευμένες λέξεις. Αυτόν το σοσιαλιστικό παράδεισο θα τον ζήλευε ακόμα και ο Τσάβες. Όμως ο Τσάβες έχει αν μη τι άλλο μια πετρελαϊκή βιομηχανία να στηρίζει τις υποτιθέμενες αντι-ιμπεριαλιστικές του κορώνες, εμείς από την άλλη δεν έχουμε τίποτα, εκτός από την εξοργιστική αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε την ξεφτίλα μας.
Από το 1950 έως το 1980 κουβαλούσαμε το σύνδρομο του φτωχού συγγενή, είχαμε όμως πετύχει στην πραγματικότητα μια συνεχώς διευρυνόμενη παραγωγική βάση που πλέον πλησίαζε τα πρότυπα της δυτικής Ευρώπης. Από το 1980 και μετά οι όροι αντιστράφηκαν: Μια σαρωτική λαϊκιστική προπαγάνδα έπεισε τους Έλληνες ότι δικαιούνταν πλέον να ζουν σαν βασιλιάδες χωρίς να παράγουν τίποτα, απλά μοιράζοντας έναν ανύπαρκτο δημόσιο πλούτο. Μέσα σε αυτή την αξιοζήλευτη ευημερία κανείς πια δεν θα ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει. Όλοι μπορούσαν να ευτυχήσουν αρπάζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα. Κανείς όμως από αυτόν τον υπερήφανο και ευημερούντα λαό δεν ασχολήθηκε ποτέ με το πώς θα παραχθεί αυτή η πίτα. Το αποτέλεσμα; Εδώ και τρεις δεκαετίες η χώρα αποβιομηχανοποιείται ραγδαία, οι δείκτες ξένων επενδύσεων και ανταγωνιστικότητας υπολείπονται πολλών αφρικανικών κρατών, τα ελλείμματα (όχι τόσο το δημοσιονομικό που έχει τραβήξει την προσοχή, όσο το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών) κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη, ο καπιταλισμός και η επιχειρηματικότητα έχουν γίνει απαγορευμένες λέξεις. Αυτόν το σοσιαλιστικό παράδεισο θα τον ζήλευε ακόμα και ο Τσάβες. Όμως ο Τσάβες έχει αν μη τι άλλο μια πετρελαϊκή βιομηχανία να στηρίζει τις υποτιθέμενες αντι-ιμπεριαλιστικές του κορώνες, εμείς από την άλλη δεν έχουμε τίποτα, εκτός από την εξοργιστική αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε την ξεφτίλα μας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι άξιοι συνεχιστές του και από τα δύο κόμματα εξουσίας πέτυχαν μέσα σε τριάντα χρόνια η Ελλάδα να μην ανήκει πια ούτε στη Δύση ούτε στους Έλληνες, αλλά στους δανειστές της. Αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα εξακολουθεί όμως ακόμα και τώρα να σφυρίζει αδιάφορα και να δείχνει με το δάχτυλο ξένους συνωμότες που εποφθαλμιούν τη «μοναδικότητά» μας. Και το χειρότερο, έχει πείσει τους πολίτες ότι πάντα ευθύνονται άλλοι για την κατάντια μας. Το να κατηγορούμε τη Μέρκελ για τα προβλήματά μας αφενός διαιωνίζει τα προβλήματα, αφετέρου μας γελοιοποιεί ακόμα περισσότερο. Δεν είμαστε επίκεντρο καμίας διεθνούς συνωμοσίας, για την ακρίβεια δεν είμαστε πια επίκεντρο σε τίποτα. Οι υπερήφανοι απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη έχουμε μείνει με την υπερηφάνεια και με μια αυτάρεσκη αλαζονεία και αδυναμία συνειδητοποίησης της σημερινής μας ασημαντότητας. Κατορθώσαμε να κάνουμε τη λέξη «Έλληνας» συνώνυμη με τη διαφθορά, την τεμπελιά και την ανυποληψία, και εξακολουθούμε να έχουμε το θράσος να κατηγορούμε τους άλλους. Το αν δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα δεν είναι επιχείρημα υπέρ μας, είναι εναντίον μας. Οι "Κουτόφραγκοι", που "ζούσαν σε σπηλιές όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες", έχουν οικοδομήσει αληθινές αστικές δημοκρατίες με ισχυρούς θεσμούς και οικονομική ευμάρεια. Εμείς πάλι δεν είμαστε ικανοί ούτε καν τα λεφτά των Κουτόφραγκων να πάρουμε όταν έρχονται να επισκεφθούν τους Παρθενώνες που κτίσαμε, αλλά αφήνουμε 50 ανθρώπους να κάνουν κατάληψη στην Ακρόπολη με αίτημα να διοριστούν και αυτοί στο ακόρεστο ελληνικό δημόσιο. Σε όλες τις εκφάνσεις μας ως κράτους και ως λαού, από την εξωτερική πολιτική ως την οργάνωση της δημόσιας διοίκησης, προτάσσουμε αυτή την περίφημη μοναδικότητά μας και παριστάνουμε τους ανένταχτους και ανυπότακτους, που καμία παγκοσμιοποίηση και κανένα ΔΝΤ δε θα καταφέρει να τιθασεύσει. Μήπως και ανακαλύψαμε τον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό που έψαχναν απεγνωσμένα και οι Βρετανοί Εργατικοί τόσα χρόνια; Δε Νομίζω Τάκη. Τέτοια εμμονή στη μοναδικότητα, τέτοια ιδεολογική καθαρότητα στην αποκήρυξη της οικονομίας της αγοράς και του δυτικού συστήματος αξιών δεν είχαν ονειρευτεί ούτε οι πάλαι ποτέ ηγέτες και φιλόσοφοι του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Καυχόμαστε ότι Έλληνας δε γίνεσαι, γεννιέσαι. Και αυτή είναι η τραγωδία μας. Απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη, καληνύχτα και καλή τύχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου